Veilig
Blijf op de hoogte en volg Klaas Dijkstra
07 Januari 2013 | Australië, Launceston
Na oud en nieuw te hebben gehad, stelde overigens weinig voor... (toch saai zonder vuurwerk;-)) maakten wij ons op om naar het Zuid-Australische eiland Tasmanië te gaan, waar Heidi haar oom en tante wonen. We hadden er heel erg veel zin in, voor Heidi, omdat ze haar oom en tante maar weinig ziet en voor mij, omdat Tasmanië weer heel anders is dan West Australië.
Na bijna de vlucht te hebben gemist, verliep de reis voorspoedig en hadden we geen vertraging. Aangekomen in Launceston stond haar tante ons al op te wachten. Onze vakantie kon dan eindelijk beginnen!!
De eerste 2 dagen verkenden wij de omgeving, Launceston, de Tamar Valley en maakten wij plannen voor een vertrek naar zuiden van het eiland, Port Arthur. Port Arthur, Heidi wilde er heel erg graag heen, maar ook de informatie wat ik vond op internet, beloofde veel goeds. Port Arthur, de historische kant ervan geeft aan hoe er daar pak en beet 200 jaar geleden werd geleefd. De zwaarste criminelen van Australië werden hier naar toe verbannen. Ook staat Port Arthur bekend om de gebeurtenis in 1996, waar een losgeslagen persoon 35 mensen dood schoot en ook nog eens heel wat mensen verwonden.
Afgelopen vrijdag, 4 januari, vertrokken Heidi en ik voor de tocht naar Port Arthur. Een 3 uur lange tocht, maar aangezien we veel van de omgeving wilde zien kwamen we pas rond 1 uur aan.
Bijna aangekomen in Port Arthur kwamen we in de rook terecht, 10 kilometer voor de plek des onheils (wat wij pas later hoorden) De weg was overigens nog steeds open en vele toeristen waanden hun weg door de rook, naar vermoedelijk Port Arthur. De rook werd extremer, nadat we bij Dunalley aankwamen. Heidi zei: "deze brug, doet me denken aan Nederland," - een ophaalbrug, wat ze niet kennen in Australië.
Aangekomen in Port Arthur, begon voor ons de rondleiding, langs vele ruines. Ook een boottocht, zat bij de prijs in. Bij de mededelingen kregen we te horen dat we niet meer van Port Arthur af konden, de weg (er is maar 1 doorgaande weg), was afgesloten voor het verkeer, het was te onveilig, vele elektrische tijdskabels stonden op knappen.
Het was erg heet, meer dan 40 graden werd er met gemak gehaald en ook de wind gooide veel roet in het eten. Veel verhalen kregen we mee, maar of het allemaal om de waarheid betrof blijft vooralsnog onduidelijk.
De rook kwam over Port Arthur te liggen. (Port Arthur ligt 20 km van Dunalley). Aan het einde van de middag werd het nog spannend, omdat het vuur zo razendsnel om zich heen sloeg en richting Port Arthur trok. (Gelukkig bereikte het ons niet).
Wij hadden een hotel in Port Arthur, waar we uiteraard heel blij mee waren. Anders moesten we ook een matras regelen en in een opvangcentra slapen. Bij het hotel werd er een buffet geregeld (BBQ), aangezien al het stroom uit was en de kok van het restaurant niet kon komen.
In een winkel, vlakbij ons hotel was het rennen geblazen. Iedereen wilde haantje de voorste zijn, water inslaan, ijs inslaan, eten inslaan voor de volgende dag(en).
De volgende dag, was er weinig rook te zien en ik hoopte er op dat de wegen snel open zouden gaan voor al het verkeer.... Helaas. We hoorden in het "visitor centre", dat er inmiddels bussen klaar stonden en ferry's waren vertrokken naar het vaste land, Hobart. Wij konden mee op bus 6. Ook het contact met de buitenwereld verwaterde, geen bereik meer. Er was 1 telefoon mogelijk, de zgn. pay phone, waar rijen voor stonden te wachten om families op de hoogte te stellen, hotels, autoverhuurbedrijven e.d. te bellen.
De mensen van Port Arthur waren erg vriendelijk en deden er alles aan om iedereen op zijn gemak te houden. Ook zorgen zij voor het eten, waardoor wij niet verhongerden.
Een aantal keren kwamen agenten langs met het laatste nieuws, helaas nog niks verandert in de situatie. We moesten weg, maar hoe...? En wat betreffende de auto? Onze bus zou vertrekken om 18 uur, later 20 uur en daarna werd het nog eens uitgesteld, 21.30. Dit kwam, omdat de ferry's vertrokken op 1 punt (Nubeena). Uiteindelijk bleek dat iedereen geëvacueerd moest worden, waardoor de ferry's tot midden in de nacht richting Hobart voer.
EINDELIJK, naar meer dan een dag "opgesloten" te hebben gezeten, konden wij weg, en de opluchting was dan ook erg groot. Blije gezichten, moeie gezichten... het hoorde er allemaal bij.
Het was inmiddels 22.30, voordat de ferry van Nubeena vertrok naar Hobart. Heidi haar oom en tante hadden in Hobart onderdak weten te regelen bij vrienden, waarvoor onze grote dank. De bootreis was een drama. Of het was, omdat ik erg moe was, of weinig gegeten had, om omdat het me allemaal even te veel werd. Of was het omdat de bootreis zo verschrikkelijk was. Ambulance personeel onderzochten mij, en dachten aan hyperventilatie. Ik was dan ook blij dat na 1,5 uur de boottocht over was!!!
Vrienden van haar oom en tante stonden ons op op te wachten, ook de TV was erbij aanwezig. Lopen door een dronken massa, kwamen we aan bij de auto en was ons avontuur bijna afgelopen.
Onze auto staat nog steeds bij Port Arthur. We hopen dat de wegen snel opengaan, zodat we hem kunnen ophalen. Ook eindelijk weer contact kunnen opnemen met familie en vrienden. Nu begrijp ik pas, nu ik het nieuws heb gezien, hoe mensen ongerust waren, zeker ook omdat we niks van ons konden laten horen.
Mijn gedachten blijven afdwalen naar de mensen die hun huis hebben verloren en naar al de vermisten, welke tot op heden niet zijn gevonden...
Onze vakantie zal hier echter niet door worden verpest en we hopen dat we nog leuke dingen kunnen gaan ondernemen, zoals op vakantie met haar oom en tante, naar Devonport (noorden van Tasmanië), ver, ver van de bosbranden.
Na bijna de vlucht te hebben gemist, verliep de reis voorspoedig en hadden we geen vertraging. Aangekomen in Launceston stond haar tante ons al op te wachten. Onze vakantie kon dan eindelijk beginnen!!
De eerste 2 dagen verkenden wij de omgeving, Launceston, de Tamar Valley en maakten wij plannen voor een vertrek naar zuiden van het eiland, Port Arthur. Port Arthur, Heidi wilde er heel erg graag heen, maar ook de informatie wat ik vond op internet, beloofde veel goeds. Port Arthur, de historische kant ervan geeft aan hoe er daar pak en beet 200 jaar geleden werd geleefd. De zwaarste criminelen van Australië werden hier naar toe verbannen. Ook staat Port Arthur bekend om de gebeurtenis in 1996, waar een losgeslagen persoon 35 mensen dood schoot en ook nog eens heel wat mensen verwonden.
Afgelopen vrijdag, 4 januari, vertrokken Heidi en ik voor de tocht naar Port Arthur. Een 3 uur lange tocht, maar aangezien we veel van de omgeving wilde zien kwamen we pas rond 1 uur aan.
Bijna aangekomen in Port Arthur kwamen we in de rook terecht, 10 kilometer voor de plek des onheils (wat wij pas later hoorden) De weg was overigens nog steeds open en vele toeristen waanden hun weg door de rook, naar vermoedelijk Port Arthur. De rook werd extremer, nadat we bij Dunalley aankwamen. Heidi zei: "deze brug, doet me denken aan Nederland," - een ophaalbrug, wat ze niet kennen in Australië.
Aangekomen in Port Arthur, begon voor ons de rondleiding, langs vele ruines. Ook een boottocht, zat bij de prijs in. Bij de mededelingen kregen we te horen dat we niet meer van Port Arthur af konden, de weg (er is maar 1 doorgaande weg), was afgesloten voor het verkeer, het was te onveilig, vele elektrische tijdskabels stonden op knappen.
Het was erg heet, meer dan 40 graden werd er met gemak gehaald en ook de wind gooide veel roet in het eten. Veel verhalen kregen we mee, maar of het allemaal om de waarheid betrof blijft vooralsnog onduidelijk.
De rook kwam over Port Arthur te liggen. (Port Arthur ligt 20 km van Dunalley). Aan het einde van de middag werd het nog spannend, omdat het vuur zo razendsnel om zich heen sloeg en richting Port Arthur trok. (Gelukkig bereikte het ons niet).
Wij hadden een hotel in Port Arthur, waar we uiteraard heel blij mee waren. Anders moesten we ook een matras regelen en in een opvangcentra slapen. Bij het hotel werd er een buffet geregeld (BBQ), aangezien al het stroom uit was en de kok van het restaurant niet kon komen.
In een winkel, vlakbij ons hotel was het rennen geblazen. Iedereen wilde haantje de voorste zijn, water inslaan, ijs inslaan, eten inslaan voor de volgende dag(en).
De volgende dag, was er weinig rook te zien en ik hoopte er op dat de wegen snel open zouden gaan voor al het verkeer.... Helaas. We hoorden in het "visitor centre", dat er inmiddels bussen klaar stonden en ferry's waren vertrokken naar het vaste land, Hobart. Wij konden mee op bus 6. Ook het contact met de buitenwereld verwaterde, geen bereik meer. Er was 1 telefoon mogelijk, de zgn. pay phone, waar rijen voor stonden te wachten om families op de hoogte te stellen, hotels, autoverhuurbedrijven e.d. te bellen.
De mensen van Port Arthur waren erg vriendelijk en deden er alles aan om iedereen op zijn gemak te houden. Ook zorgen zij voor het eten, waardoor wij niet verhongerden.
Een aantal keren kwamen agenten langs met het laatste nieuws, helaas nog niks verandert in de situatie. We moesten weg, maar hoe...? En wat betreffende de auto? Onze bus zou vertrekken om 18 uur, later 20 uur en daarna werd het nog eens uitgesteld, 21.30. Dit kwam, omdat de ferry's vertrokken op 1 punt (Nubeena). Uiteindelijk bleek dat iedereen geëvacueerd moest worden, waardoor de ferry's tot midden in de nacht richting Hobart voer.
EINDELIJK, naar meer dan een dag "opgesloten" te hebben gezeten, konden wij weg, en de opluchting was dan ook erg groot. Blije gezichten, moeie gezichten... het hoorde er allemaal bij.
Het was inmiddels 22.30, voordat de ferry van Nubeena vertrok naar Hobart. Heidi haar oom en tante hadden in Hobart onderdak weten te regelen bij vrienden, waarvoor onze grote dank. De bootreis was een drama. Of het was, omdat ik erg moe was, of weinig gegeten had, om omdat het me allemaal even te veel werd. Of was het omdat de bootreis zo verschrikkelijk was. Ambulance personeel onderzochten mij, en dachten aan hyperventilatie. Ik was dan ook blij dat na 1,5 uur de boottocht over was!!!
Vrienden van haar oom en tante stonden ons op op te wachten, ook de TV was erbij aanwezig. Lopen door een dronken massa, kwamen we aan bij de auto en was ons avontuur bijna afgelopen.
Onze auto staat nog steeds bij Port Arthur. We hopen dat de wegen snel opengaan, zodat we hem kunnen ophalen. Ook eindelijk weer contact kunnen opnemen met familie en vrienden. Nu begrijp ik pas, nu ik het nieuws heb gezien, hoe mensen ongerust waren, zeker ook omdat we niks van ons konden laten horen.
Mijn gedachten blijven afdwalen naar de mensen die hun huis hebben verloren en naar al de vermisten, welke tot op heden niet zijn gevonden...
Onze vakantie zal hier echter niet door worden verpest en we hopen dat we nog leuke dingen kunnen gaan ondernemen, zoals op vakantie met haar oom en tante, naar Devonport (noorden van Tasmanië), ver, ver van de bosbranden.
-
07 Januari 2013 - 07:22
Tante Arda:
Wat een belevenis
Hopen dat jullie nog een mooie tijd hebben daar.
Tante Arda -
07 Januari 2013 - 09:10
Arianne Hooghuis:
Wat een belevenis. We hopen dat jullie nu nog extra van jullie vakantie kunnen genieten. En dat de bosbranden gauw over zijn. We denken aan jullie
Veel liefs
Fam. Hooghuis -
07 Januari 2013 - 09:10
Arianne Hooghuis:
Wat een belevenis. We hopen dat jullie nu nog extra van jullie vakantie kunnen genieten. En dat de bosbranden gauw over zijn. We denken aan jullie
Veel liefs
Fam. Hooghuis -
12 Januari 2013 - 13:56
Tante Hilda:
Dat was een heftig verhaal Klaas!
Ik hoop dat de rest van de vakantie leuk en onbezorgd is voor jullie.
h.gr.
tante Hilda -
24 Januari 2013 - 22:30
Jan Ties Sikkema:
Klaas en Heidi,
Vanuit Drenthe onze hartelijke felicitaties met jullie verloving!!
We willen jullie alle goeds toewensen nu en voor de toekomst!
En wat een belevenis hebben jullie gehad, heftig hoor.
hr groet
Oom Jan Ties en Tante Christina -
11 Februari 2013 - 22:56
Leon:
Dat is toevallig! Wij (mijn echtgenote en ik) waren op 3 januari in Port Arthur en hebben daar vijf dagen door de brand gedwongen in het museum moeten verblijven. Het museum werd de derde dag (5 januari) een officieel evacuation centre met voldoende eten en drinken. Op de avond van dag 5 (7 januari) werd een eerste poging gewaagd met ca 40 auto's om er uit te komen. Er is nl maar één weg om van die twee schiereilanden af te komen. We hebben ons daarvoor aangemeld. Met een brandweerauto aan de kop van het konvooi, een er achteraan en met de nodige politie hebben we de terugtocht tot een goed eind gebracht: door een brandend bos, neergehaalde elektriciteitsmasten over een lengte van 40 km, uitgebrande autowrakken langs de weg, Dunalley me de grond gelijk gemaakt (80 huizen volledig in de as gelegd), verschrikkelijk.
Eind goed al goed. Met groot respect en hulde voor al die Tassies die ons zo geweldig hebben opgevangen!
We zijn nu, na 5 weken weer veilig thuis (Maastricht) na ook nog grote overstromingen onder Brisbane meegemaakt te hebben (400 mm regen in 24 uur). Heerlijk land, Australië! -
12 Februari 2013 - 10:46
Klaas Dijkstra :
Hoi Leon,
Wat leuk om ook jouw verhaal te horen. Uiteraard ben ik erg nieuwsgierig hoe je op mijn profiel terecht bent gekomen. Toen je in Port Arthur was, had je toen een hotel of sliep je in het evacuatie centrum? Jullie hebben er dus voor gekozen om te blijven, eigenlijk hebben jullie daar ook gelijk in gehad. We hadden regelmatig contact met de buitenwereld door de zgn. payphone en niemand wist precies hoe lang het zou duren, voordat we van het schiereiland af konden. Aangezien we ook maar een aantal weken vakantie hadden, hebben we ervoor besloten om met de boot mee te gaan naar Hobart.
Het verhaal over Dunalley komt me bekend voor. Uitgebrande auto's, Dunalley met de grond gelijk gemaakt. Heb er een aantal "mooie" foto's van kunnen maken. Mooi, voor de blijvende herinnering.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
